مجله کادای مجله مد و فشن، پوشاک و استایل، کیف و کفش، بهداشت و سلامت، ورزشی، گردشگری، دکوراسیون و معماری، آشپزی، آرایش و تکنولوژی
نوشته های مشابه
در این مقاله درباره تاریخچه کفش رسمی از جمله کفش پامپ (pump shoe)، بوت و تحول آنها در طی تاریخ صحبت می‌کنیم.
کفش پامپ
طبق کتابچه راهنمای لباس انگلیسی در قرن هجدهم کفش پامپ به کفشی گفته می‌شد که دارای زیره قابل انعطاف و نازک، پاشنه کوتاه و سگک روی زبانه بود. کفش پامپ در اصل
به دلیل انعطاف پذیری و همینطور ظاهر ظریفش توسط آکروبات بازها و یا خدمه کالسکه‌های اشراف زاده به دلیل سبکی پوشیده می‌شد.
کفش پامپ در دهه ۱۷۶۰ از مد افتاد، اما مجدداً در قرن نوزدهم مجددا محبوبیت خود را باز یافت و به عنوان پوشش جدانشدنی در مهمانی‌های شبانه استفاده می‌شد. ویژگی آن رویه کفش کوتاه (بخشی که جلوی پا را می‌پوشاند) و وجود روبان و سگک پهن بود که بعدها سگک به پوشش نظامی و دادگاهی وارد شد.
در کتاب انگلیسی ۱۸۳۰ «هنر کامل لباس» شرح مفصلی از کفش پامپ در آن دوره ذکر شده است:
«کفش به دو دسته پشت کوتاه و پشت بلند و رسمی و غیررسمی تقسیم می‌شود. کفش رسمی معمولاً پامپ است و همیشه با لباس مخصوص معاشرت شبانه ست می‌شود. جنس کفش پامپ از جنس چرم اسپانیایی است. در مد کنونی که پاها باید نمایان باشند، کناره‌های کفش نباید بالاتر از یک اینچ و نیم باشد و چرم رویه نیز نباید جلوتر از انگشتان پا باشد. کراوات باید از یک روبان پهن درست شده باشد. استفاده از سگک تنها به ارتش، نیروی دریایی و تفنگ‌داری محدود می‌شود و باید درخشان باشد.»
بوت
مجله Whole Art of Dress بوت رسمی را جایگزین کفش پامپ معرفی کرد که البته برای مهمانی‌های شام مناسب بود. اما در مراسم‌های رسمی‌تر پوشش مناسبی به حساب نمی‌آمد. شکل این نوع بوت مثل بوت ولینگتون بود که قسمت بالایی آن از یک نوع پارچه پلاستیکی سیاه هندی با مواد طبیعی ساخته شده بود.
طبق نشریه انگلیسی لباس مردانه که ۶ سال بعد منتشر شد. بوت وارنیش یا همان نیم بوت تا آن زمان مانند کفش پامپ محبوبیت به دست آورده بود. با این حال همه افراد از آن استقبال نکردند در همان سال در کتاب آداب و معاشرت آمریکایی نقل شد: «افرادی که با بوت می‌رقصند و البته بسیاری از احمقان مد پیرو به آن هستند شأن خود و جامعه را تنزل می‌دهند».
جوراب ساق بلند
جوراب ساق بلند با لباس کوتاه و یا شلوار تنگ و کوتاه پوشیده می‌شد و جنس آن ابریشم سفید یا طبیعی بود. در دهه ۱۸۲۰ ابریشم سفید جای خود را به ابریشم سیاه داد.
دوران ویکتوریا
علی رغم اعتراض‌ها، بوت به سرعت محبوبیت خود را در مراسم‌های رسمی پیدا کرد. در آن زمان بوت به کفش‌های بلند دکمه‌دار یا نوعی بوت با نام امروزی بوته چلسی گفته می‌شد. جنس آن از چرم لاک خورده بود، به همراه زیره ظریف و باریک که انتظار می‌رفت در شرایط بی عیب و نقص نگهداری شود. به نقل از کتاب آداب و رسوم انگلیس در سال ۱۸۹۷:
«در مراسم‌های رسمی باید از کفش‌های چرمی و یا بوت استفاده شود. استفاده از بوت‌های ضخیم و زمخت پیاده روی غیر قابل چشم پوشی است. همچنین انتظار می‌رود کفش‌های مردان جوان براق و بی عیب و نقص باشد. بر روی کفش‌ها نباید هیچ گونه اثری از خاک و یا گرد دیده شود. یک مرد شیک پوش همیشه یک دستمال ابریشمی در جیب خود دارد تا بتواند آثار گرد و خاک را از کفش خود پاک کند.»
تا اواخر قرن، کفش پامپ دارای تزئیناتی مانند روبان شد و جوراب‌های ساق بلند معمولاً از ابریشم سیاه ساخته می شد.
قرن بیستم
در دوران ادوارد، کفش‌های چرمی سرانجام جایگزین بوت رسمی شد و حتی محبوبیت کفش پامپ را نیز از آن خود کرد. در این دوران جوراب رنگی تیره از مقبولیت متفاوتی برخوردار بود. در این میان استفاده از جوراب آبی تیره با یک دست کت و شلوار از همان هاله رنگ نیز مقبولیت داشت. علاوه بر ابریشم، استفاده از جوراب نخی نازک به همراه ساعت شخصی مجاز به شمار می‌آمد.
از سال ۱۹۱۳ تا به حال کراوات سفید و کراوات سیاه با کفش پامپ و کفش بنددار ست می شود. هر دو نوع کفش از جنس چرم صیقل داده شده هستند. در سال ۱۹۵۰ استفاده از چرم گوساله اجازه یافت. تصاویر تاریخی نشان می‌دهد که در کفش پامپ روبان به صورت تاج دار، تخت و یا گره دار طراحی می‌شد.
در سال ۱۹۳۴ یک نوع کفش جدید بند دار برای مردان معرفی شد. این کفش جدید خواهان کفش پامپ با همان ظرافت اما بدون نقص بودند. مقاله Apparel Arts توضیح می‌دهد که تناسب مسئله مهمی برای کفش پامپ بود. پشت پا و شلی در قسمت پاشنه از جمله آن مسائل بود. در پاسخ به این مسئله یک نوع کفش رسمی از چرم تولید شد. کفش رسمی دارای حداقل دوخت و بند تخت از جنس ابریشم بود. با اینکه این نوع مد تا پایان دهه از میان رفت، اما تا به امروز معیاری برای تولید بند باقی مانده است.
جوراب‌های رسمی ابریشمی در دهه ۱۹۳۰ روی کار آمدند. پشم در دهه ۱۹۴۰ و سپس نایلون در دهه ۱۹۵۰ جایگزین ابریشم شد. آنچه که در تمام مدت در مورد جوراب ثابت ماند، محدودیت شدید در مورد رنگ سیاه یا آبی تیره بود.
جایگزین‌ها
تولید لباس رسمی در هوای گرم در دهه ۱۹۳۰ باعث ایجاد تنوع در تولید کراوات برای جنتلمن ها شد. علاوه بر آن در دهه 1930، کفش چرمی مانک، کفش پامپ چرمی، اسلیپر مخمل آبی مارکدار توسط مردان شیک پوش در مهمانی‌ها و استراحتگاه‌های ساحلی پوشیده می‌شد. کفش مانک دوام چندانی نیاورد، اما اسلیپر برای میزبانی‌های کمتر تشریفاتی خانگی قابل قبول بود. قواعد پوشیدن کفش کاملا محافظه‌کارانه باقی ماند تا اینکه انقلاب در دهه ۱۹۶۰ تحولات زیادی در کفش رخ داد.
